Wanneer het een opluchting is om te mogen inslapen

In 2015 maakte ik voor het eerste persoonlijk kennis met ondragelijk psychisch lijden. Ik kan niet anders zeggen dat het een verdrietige, onmachtige kennismaking was, waarbij ik mijn eigen tekorten onder ogen moest zien. Ondanks de geduldige uitleg van mijn vriendin over te veel pijn om te leven.
Ze vroeg me haar uitvaart te verzorgen. “Met liefde” zei ik, gelijktijdig had ik een verdrietig hart. Mijn verdriet ging over haar ziekte, weet ik nu. Over het feit dat ze ziek was en niet kon genezen. Destijds worstelde ik meer met de vraag of ze echt niet beter kon worden.

Niet iedereen heeft iemand in zijn omgeving die persoonlijk uitleg geeft over ondraaglijk lijden. Zij leerde me dat het veel energie kost om deze uitleg te geven. Vaak bleef zij achter met het gevoel dat ze mensen moest overtuigen. Het krijgen van een euthanasieverklaring voor ondraaglijk psychisch lijden is niet makkelijk. Je moet veel, heel veel stappen zetten. Ik herinner me de gesprekken over deze stappen, over behandelingen en telkens opnieuw proberen. Gesprekken over schaamte en opluchting, over alleen worstelen en over steun, gesprekken over naasten die je achter laat. Ik herinner me het gesprek over het hoopvolle nieuws wat voor mij heftig indringend nieuws was en de gesprekken over zorgvuldig het leven verlaten. Zorgvuldig het leven verlaten. In Nederland kan en mag dat. Wat een groot goed. En wat een dapper en moedig mens moet je zijn om zorgvuldig het leven te verlaten.

 

Zo herinner ik mijn vriendin, als dapper en moedig. Zij verdient het om genoemd te worden, om herdacht te worden, om over haar lessen te vertellen. Zij is vandaag niet een jaar ouder geworden, euthanasie was namelijk voor haar natuurlijk, leven niet.